Μια μισοκαμμένη λάμπα έξω από το παράθυρό μου

το μόνο φως εδώ και μέρες


η μόνη ζωσα πηγή.


Πρέπει να περιμένεις

μου λένε

ο χρόνος είναι ο καλύτερος

γιατρός


μου λένε


θα το δεις

θα το ξεπεράσεις
κι όλα

θα πάνε καλά


μου λένε.


Τα πρόσωπα γύρω μου

χαμογελάνε

ο κόσμος στο δρόμο

τρέχει

χαρούμενο τρέξιμο

χαμογελαστή βιασύνη

των περαστικών.


Ο χρόνος πάνω

στο γραφείο ξύνει

με το νύχι

τις γρατζουνιές του


σκιές

λοξοδρομούν τη σκέψη

ο εφιάλτης

προσφέρει την λιπαρή του

σάρκα


η λάμπα πεθαίνει.


Πήρες τα χάπια σου;

Είπαμε πως πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου.

Ποιο είναι το τηλέφωνο του γιατρού;

Χαμήλωσε τα μάτια.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Ο καλύτερος θάνατος είναι ο δικός σου προσωπικός θάνατος.



Ξημέρωσε μέρα.

Απροσδιόριστη καθημερινή αταξία.

Βιβλία στο πάτωμα.

Αποτσίγαρα.


Τα χάπια μου

κάπου πρέπει να έχω

τα χάπια μου


ο καλός γιατρός

ο μάγος του μυαλού μου

είπε:

κάθε πρωί

ένα πριν

τον καφέ

το φαγητό

το πρώτο χέσιμο

το κάθε πρώτο

της καινούριας

μέρας


κάπου εδώ

πρέπει να είναι

κάπου

στο βάθος

της αρχής


εκεί που γουργουρίζει

το όνειρο

έτοιμο να κοιμηθεί

κάπου.

Να’ σαι μικρή ασημένια σελήνη

πίσω από το άδειο βάζο

να γεμίζεις τον χώρο

με την υπόσχεση

του ωραίου!


Ωραία μέρα

γεμάτη πολύχρωμα

ωραία χαπάκια

για τα ωραία εκείνα

πραγματάκια

που θα γεμίσουν τις ώρες

πριν το μεσημεριανό

τον ύπνο

το γρήγορο γαμήσι



κι εκείνες τις μοναδικές στιγμές

μέσα στο σκοτάδι

που κουκουλωμένος στο κρεβάτι


θα σκέφτομαι

τον δικό μου

προσωπικό


τον δικό μου

όλο δικό μου


θάνατο.