Της μοναξιάς τα άσματα,
βρίσκουν θολά τεχνάσματα,
να ζωντανεύουν μνήμες.
Κι εγώ που χρόνια τραγουδώ,
χωρίς να είσαι πια εδώ,
σκουριάζω μες στους μήνες.

Όσο ταξιδεύει ένα δάκρυ,
απ' τα μάτια ως το πουθενά,
τόσο θα γυρεύω κάποια άκρη,
να σε δω ακόμα μια φορά.

Όσο ταξιδεύει ένα δάκρυ,
απ’ τα μάτια ως τον ουρανό,
τόσο θα ζητώ το μονοπάτι,
που θα σε γυρίσει πάλι εδώ.

Του πόθου τα φαντάσματα,
βρίσκουν στενά περάσματα,
στου χρόνου την ομίχλη.
Κι εγώ τις νύχτες προσπαθώ,
το άστρο σου να ξαναβρώ,
το δρόμο να μου δείχνει.

Όσο ταξιδεύει ένα δάκρυ,
απ' τα μάτια ως το πουθενά,
τόσο θα γυρεύω κάποια άκρη,
να σε δω ακόμα μια φορά.

Όσο ταξιδεύει ένα δάκρυ,
απ’ τα μάτια ως τον ουρανό,
τόσο θα ζητώ το μονοπάτι,
που θα σε γυρίσει πάλι εδώ.