Μέσ’ στη φωτιά, κάποια βραδιά,
στη Σαλονίκη, μέσ’ στα μπαρ,
χθες το μπελά μου βρήκα,
χωρίς αιτία και σκοπό,
για μια γυναίκα, τί να πω,
μέσ’ στον καυγά τους μπήκα.

Κάποιοι με πήραν στο ψιλό
και τι θα πάθαινα γι’ αυτό,
ψιθύριζαν χαμένοι
και εγώ κοιτούσα τη φωτιά,
τη θάλασσα και τη στεριά,
στην πονηριά ντυμμένη.

Μα, να σου, πέφτουν οι φωνές,
ταράξαν έξω οι μηχανές,
με γκάζια κολλημένα,
έκοβα φάτσες σκεφτικός
μα κάπου το ‘δα πονηρός
και σφύριζα χαμένα.

Γλύτωσα, λένε οι παλιοί
στα καφενεία το πρωί,
τζάμπα ζωή περνάω
και εσύ μ’ αγγέλους και φρικιά,
μ’ αφήνεις μόνο μου στα μπαρ,
εμένα να κερνάω.

Μην μου τα λες αντίθετα,
αν ήταν, ό,τι ήθελα
να το μπορούσα κιόλας,
δεν θα ‘μουν, μάτια μου, φτωχός,
ιππότης, ξέμπαρκος, στεγνός,
μα άρχοντας της χώρας. ( χ2 )