Οι φίλοι κι οι γνωστοί
το παλεύουν
κάτι γυρεύουν
στολίζονται ακριβά
σκορπιούνται
αγκαλιάζονται σαν ν’ αγαπιούνται
για ένα τίποτα φτηνά πουλιούνται
κι ούτε ξέρουν που το παν

Κι εγώ συχνά μασάω
τους ζηλεύω
πάω ν’ ανέβω
τη σκάλα που οδηγάει
στον πάτο
και ξεχνάω πως τούτη εδώ η σκάλα
είναι εκείνη η φτωχή δασκάλα
που δεν έχει που να πάει

Αγάπη μου γλυκιά
η νύχτα είναι πλατιά
κι η μπλε της φορεσιά
γαλάζια

Οι φίλοι κι οι γνωστοί
στο δίχτυ έχουν πιαστεί
γεμάτοι πονηριές
και γκάζια

Τι θα μείνει να καταναλώσω
αν αυτό που έχω το προδώσω
αν δεν έχω που να πάω

Αγάπη μου κι εγώ
αυτό που κυνηγώ
λιγάκι πριν το βρω
το χάνω

Τι να κάνω;
Πάντα χάνω

Τι, τι να κάνω;
Πάντα χάνω

Κάπως έτσι ειν’ η ζωή