Με τίποτα, με τίποτα
δεν σε ξεχνώ με τίποτα
σε πίστεψα, σ’ αγάπησα
σαν μυστικό σε κράτησα
κι όσες φορές μαλώσαμε
σαν τα παιδιά φιλιώσαμε
κι έφτανε μόνο ένα φιλί
να γίνει ο κόσμος ανατολή

Με τίποτα, με τίποτα
δεν σε ξεχνώ με τίποτα
στα μάτια σου ξενύχταγα
να μ’ αγαπάς σού ζήταγα
κι εσύ σαν άγριες θάλασσες
τα όνειρα μου χάλασες
όμως μου λείπεις και σε ζητώ
δεν έπαψα να σ’ αγαπώ

Με τίποτα, με τίποτα
δεν σε ξεχνώ με τίποτα
τις νύχτες τού χειμώνα μου
είσαι η γλυκιά ανεμώνα μου
η γλύκα και ο πόνος μου
τώρα πού είμαι μόνος μου
μα, όταν στα μάτια θά `ρθει βροχή
δε θά `χω πια, άλλη αντοχή

Με τίποτα, με τίποτα
δεν σε ξεχνώ με τίποτα
τα χρόνια μου σημάδεψες
και τις πληγές μου γιάτρεψες
κι αισθάνομαι να χάνομαι
κι απ’ όπου να `ναι πιάνομαι
κι όλο προσμένω μήπως φανείς
μα, δεν υπάρχει πια κανείς