Εύχαρις κι συνάμα κατηφής,
ανθός μοναχικός σε κήπους απροσπέλαστους,
δάκτυλα γύρω της, αδημονούντα,
τα πέταλά της να γευθούν,
παραπέτασμα θεάτρου τα βλέφαρά της,
κι η αυλαία γιορτινή.
Οι οφθαλμοί της ακέραιοι, το πεπρωμένο κοιτούν,
φτερά πήγασου δεμένα στην ψυχή της,
αλλά βαρύς ο ουρανός.
σε ποιον θεό, σε ποια μορφή,
σπονδή να τελεστεί.
Απηλιώτη, τους ασκούς σου άνοιξε,
στα πανιά της δώσε πνοή.
δροσοβόλε ουρανέ, άπλωσε το πέπλο σου,
στων θνητών τη μακάρια γη.
Όπου υπάρχει ποίηση εκεί κι ο θεός,
η καρδιά σίγησε πια,
κι το όνειρο πλέον, οδηγεί τις μαριονέτες,
σ’ ένα ντελίριο χορού,
στα φώτα της πόλης.