Ξεριζώθηκες ξαφνικά κι απρόσμενα από την Πατρίδα σου,
το σπίτι σου, το νοικοκυριό σου, την περιουσία σου.
Έχασες τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα.
Αντίκρισες μ’ απόγνωση τον καταστροφικό ερχομό
μιας καταλύτρας εκμηδένισης.
Κυνηγημένη από ένα βάναυσο δυνάστη,
πετάχτηκες, σαν το ναυαγισμένο σκαρί,
στα βράχια μιας άγνωστης ακτής,
για να εξακολουθήσεις να χτυπιέσαι
απ’ τ’ άγρια κύματα του πόνου, της ανέχειας, της συμφοράς.
Ηρωίδα Μικρασιάτισσα μάνα,
που γλίτωσες απ’ το λεπίδι του Τούρκου,
και σε τραβούσαν από το φουστάνι τα ορφανά σου
παραπονεμένα, πεινασμένα, φοβισμένα.
Ζητούσαν κλαίγοντας φαγητό, που δεν υπήρχε
και το χάδι του πατέρα τους, που το `χαν στερηθεί.
Μα δεν έμεινες εκεί.
Αγωνίστηκες κι έφτιαξες καρπερή την άγρια γη.
Έσπειρες τον προγονικό σου σπόρο της δημιουργίας.
Τον πότισες με τον ιδρώτα της σκληρής σου εργασίας
κι είδες της αξιοσύνης σου τους καρπούς
γεμάτους από μελιστάλακτους χυμούς.
Ω, ηρωίδα Μικρασιάτισσα μάνα,
πόσα χρωστάει σε σένα η Ελλάδα!