Απόψε είν’ όλα θλίψη και κατάνυξη.
Λιβάνι κι άγιο μύρο σκορπισμένο.
Τούτη η γλυκιά βραδιά τ’ Απρίλη ερίγησε.
Περνούνε τον Επιτάφιο.

Άνοιξαν οι καρδιές κρυφά κι ευώδιασαν
την άγια να γευτούνε μελωδία,
τον επιτάφιο θρήνο και τα εγκώμια
την άχραντη ως περνούνε λιτανεία.

Ω δέηση ταπεινή κι υπέροχη
που εκφράζεις της ψυχής το μεγαλείο
η πίστη του Χριστού σε φτέρωσε
τον άνθρωπο να υψώσεις προς το θείο.

Γλυκέ Ιησού της Ναζαρέτ, τα πάθη σου,
η λόγχη, τα καρφιά τα ματωμένα,
η χλεύη, το όξος, τα ραπίσματα...
Να πληρωθούν πιστά τα πεπρωμένα,

για τη θυσία γαλήνια εβάδιζες
με τη μορφή σου την ωραία.
Όχι ως αμνός, Χριστέ, σαν ήρωας
για κάποιο ιδανικό, για μιαν ιδέα.

"Αλλήλους αγαπάτε. Όλοι προσέλθετε".
Σε καταυγάζει φως θείου μυστηρίου.
Η νίκη παραστέκει κι η ανάσταση
στο άλγος του σταυρικού Σου μαρτυρίου.

Τι δεν πεθαίνει ο λόγος, δε σταυρώνεται.
Και λάμπει κι οδηγεί το πνεύμα αστέρι.
Πάνω από τόπους, χρόνους κι αίματα
έρχεται ειρηνοφόρο περιστέρι.

Κι έρχεται στη ζωή ξανά το μήνυμα
για κάποιο χρέος βαρύ, για μια θυσία.
... Βοήθησε πάλι, Θεέ μου, τα θεία λόγια Σου
να μπούνε στις καρδιές σαν ευλογία.

Καθώς περνούν το σώμα τ’ άχραντο
με τ’ ανοιξιάτικα ανθισμένα κλώνια
να θυμηθεί τον άνθρωπον ο άνθρωπος
σ’ αυτά τα δίσεχτα τα χρόνια.