Μετά το τμήμα των σπίλων
επισκέπτομαι το παρεκκλήσιο του νοσοκομείου.
ας ανάψω ένα κερί για τους κεκoιμημένoυς μου
που νοσηλευτήκαν και πόνεσαν εδώ, προφασίστηκα.

Στο βάθος όμως ήταν για τους άλλους
τους αόρατους και ανεξιχνίαστους εκείνους σπίλους
που με ταλάνισαν μια ολόκληρη ζωή
και τώρα έχουν πια κακοφορμίσει ανεπανόρθωτα'
όχι για να συγχωρεθούνε βέβαια
ποιος να τους συγχωρέσει τάχα
μα έτσι απλά να γαληνέψουν μια στιγμή
μέσα στη συγκατάβαση και στην μακροθυμία του λιβανιού

Ασυναίσθητα ψηλαφίζω για πολλοστή φορά
το σπίλο της δεξιάς μου παρειάς
και αιφνίδια μου δημιουργείται η βεβαιότητα
καθώς αγγίζω το σταθερά επεκτεινόμενο περίγραμμα του
πως να, τ’ ορίζω πια, το χω στο χέρι, το κρατώ
δεν μου ξεφεύγει, δε θα μου ξεφύγει
τ’ αόρατο που με τυλίγει μέρα τη μέρα
όλο και πιο αποπνικτικά στα βρόχια του.