Οι ήρωες αφήνουν σιωπηλοί
στα στενοσόκακα
τα παγωμένα βήματα τους,
μακριά από του κόσμου τις παρέες
και τ’ αντιλάμπισμα μιας αναμμένης κάμερας.
Ο δρόμος τους περνα ευθεία τη ζωή,
Χωρίς στροφές,
ούτ’ ένα νεύμα, ένα χαίρε,
ενώ στο νότο τα πουλιά
ραμφολογούνε καλησπέρες,
έχοντας χρόνια ν’ απαντήσουνε διαβάτη
απ’ το βορρά.

Οι ήρωες φορούν προβιές μονάχα,
λέπια σαρδέλας, πέτρινα παπούτσια
και καπέλα από χαρτί εφημερίδας.
Είναι θαρρείς βγαλμένοι σαν κομμάτι απ’ το τοπίο
Και δεν τους ξεχωρίζεις στον ορίζοντα.
Μιλούνε μεταξύ τους κάποια γλώσσα ξεχασμένη,
ακρυπτογράφητη
σε πλάκες από χώμα κι ουρανό.
Ακούμ’ εμείς οι άλλοι στα νυχτέρια μας τραγούδια,
τους μυστικούς θιάσους να περνούν
και να χορεύουνε ένα σκοπό,
που δεν είναι τραγούδι
μα οι ανάσες τους.

Τώρα,
στο φθινοπώριασμα της ζήσης μας,
τους ψάχνουμε
σε πάπυρους ιλουστρασιόν, παλλόμενες εικόνες,
στίχους χαζούς, σε ονειροπολήματα
νεφελοκρέμαστα και τυμπανοκρουσμένα
Τα παγωμένα βήματά τους πέρασαν σιμά μας.
Σχεδόν μας άγγιξε η ανασα τους.
Κάτι ψιθύρισε
και σαν το ψάρι φοβισμένη
επέστρεψε στα στόματά τους.
Για μια στιγμή!
Μετά μας άφησαν και πήγανε αλλού.
Δεν τους γνωρίσαμε ποτέ
κι ας θέλαμε. Το θέλαμε;