Ο τόπος ξαναγίνεται τρισένδοξο αλωνάκι
που το κυκλώνουν γίγαντες και το ξεσχίζουν δράκοι.
Ερρίφθη ο κύβος. Σας κρατούν σε σιδερένια απόχη.
Μα σαν ηχώ, κι από μακριά, αντιλαλούσε τ’ Όχι.

Ξανά ποια μοίρα κλείνεται σε ποια στενά μονάχη
και την ισκιώνουν φόβητρα και την πλακώνουν βράχοι;
Κράτος και Βία, οι Δυνατοί, θα ρίξουν φλογοβρόχι.
Μα σαν ηχώ, κι από παλιά, αντιδονούσε τ’ Όχι.

Νύχτα είναι ο κόσμος γύρω μου, κι εγώ αγρυπνώ βαθιά του.
Καθένας και τα όπλα του. Καθένας κι η μεριά του.
Θα σας συντρίψουν μέχρι ενός. Ζαρώστε σε μια κώχη.
Και σαν ηχώ, κι από βαθιά, αντιβροντούσε τ’ Όχι.