Με προκαλεί το βλέμμα σου, με τρελαίνει η στολή
με θολώνει το ψέμα σου, και η καταστολή

Με τρελαίνεις κάθε πρωί, που σ’ ακούσω στις ειδήσεις
με σκοτώνεις γιατί, πουλάς ξένες συνειδήσεις

Βαρέθηκα πάλι να ακούω φωνές, σειρήνες στο μυαλό μου, ασθενοφόρα
δακρύζω δεν αντέχω να γυρνώ, στους δρόμους με σκοτώνεις βιαστικά

Φωτιές και δακρυγόνα μου πετάς, εγώ θα συνεχίσω μη σταματάς
δε βάζω τη ζωή σε αναστολή, ούτε φοβάμαι την καταστολή

Σειρήνες ακούω όλη τη μέρα, χτυπάνε ένα – ένα τα παιδιά
το φίλο μου τον χάιδεψε μια σφαίρα, έμεινα να σε κοιτώ ξανά