Θα πω εκεί στα τρελά νερά τη θάλασσα ν'αφήσουν
ήσυχη μη την ενοχλούν, μη τη ξαναζαλίσουν.
Για δεν υπάρχει λογική σε τούτο το ταξίδι,
μονάχα μπρος και πίσω πάει και στάσιμη γυρίζει...

Θολό νερό, στο στόμα αφρό, μιλιά που δεν την έχει,
για να πει με παράπονο, ο βίος της πως τρέχει.
Που οι άλλες θάλασσες γεννούν γαλήνη κι άγριο κύμα,
μα εκείνη μπρος και πίσω πάει χωρίς άκρη στο νήμα...

Μη κλαις μικρή, στη γέφυρα μια μέρα θε να φύγεις
και από του κόλπου τα νερά στα πέλαγα θ’ αφρίζεις.
Μα πρέπει μια απόφαση στο τέλος πια να πάρεις,
γιατί όλο μπρος και πίσω πας, φοβάσαι να σαλπάρεις...