"Εν κατακλείδι".
Σε καλώ σε δείπνο και σου στρώνω τραπέζι
αλήθειες, απομακρύνω φαντάσματα αιώνων,
συμπληρώνω μαύρο κρασί στα ποτήρια, λυπάμαι
για τα τρεμάμενα χέρια σου.

Φοβάσαι τα δείπνα της Εκάτης από καιρό, εγώ
την ανάσα ενός κύκλου που κλείνει.
Τραγική ειρωνεία, μια ασβεστωμένη κάμαρα από φεγγάρια.
Ήρθες από τα παραμύθια με τους αληθινούς πόνους,
σε βλέπω, όταν καθρεφτίζεσαι

στο γνώριμο ύφος της απελπισίας των ήχων.
Κάποια θάλασσα, που αρμενίζει στα κλεφτά,
ακούει λέξεις-πέτρες, άλλοτε φυτρώνει ανθούς σε βράχια,
ενώ γίνεται μνήμα για όνειρα αναπαλλοτρίωτα
κι αδέσμευτα στην οργή.

Κόψε με το μαχαίρι τα δάχτυλα που γράφουν αίματα,
να σταματήσει ο πόλεμος θηρίων σχεδόν από τα βάθη
της γης ερχόμενων, έπαψα πια ν’ αντέχω τις δαγκωματιές,
να προχωράω ατρόμητη στο τάχα κι εσύ να γέρνεις
σαν πληγωμένος ηλιανθός, κρυμμένες τις πληγές εγώ,
μη και φανεί πως λύγισα και γδάρθηκα στη μάχη.

"Εν Κατακλείδι",
άλλο να νικάς στα αίματα κι άλλο να νικάς
στα χρώματα των λουλουδιών και στα πολύευκτα άστρα
να λες `ζουμπούλι’ και ν’ ακούς `ζωή'
να λες `αγρύπνια’ και ν’ ακούς `αηδόνια',
για μιαν ανάσα θα φανερωθεί η ομορφιά μες στο σκοτάδι.