Με τα χρώματα της αρχαίας σκουριάς
βάφεται απόψε η μοναξιά των αρχαγγέλων.
Βαδίζει στα χνάρια της πορφυρής θάλασσας
σέρνοντας την υψίστη παραλλαγή θυσίας.

Μια νότα από χτύπημα θανάτου στα βράχια
αρκεί για να γεμίσει δάκρυ η ερημιά
κι ο ήχος υπόψαλτης ανάγνωσης παραμυθιών
να υπενθυμίσει την ανάδρομη πορεία του χρόνου.

Θάνατος, Γέννηση, Θάνατος, Γέννηση, Ανάσταση.
Σε ιππήλατους στρατιώτες χαρίζω κομμάτια
από μεταξωτό δέρμα ντυμένο ένδυμα μαρτυρίου
κρατώντας κρυφό αυτό που χτυπήθηκε
αναπόδραστος φόβος, δημόσια εξομολόγηση.

Βάφω τη μέρα και τη νύχτα μου στα χρώματα
μέσης ευδοκιμούσης κατάστασης.
Πριν την τελευταία απολογία, έστω ποιητική,
περιττά τα λόγια που σπάνε το έρκος.....