Ζωγραφίζει η μισή μου ψυχή
τη θάλασσα πράσινη
και τον ήλιο χρυσό
τα υπέροχα σπίτια των ονείρων
με κόκκινες στέγες
και παράθυρα στο χρώμα της καρδιάς
γλάστρες και περιβόλια.

Κι ή άλλη μισή ψυχή μου
με σινική μαύρη μελάνη
ζωγραφίζει ανεξίτηλες τις φιγούρες
ανθρώπων που ουρλιάζουν
εκείνων που σκοτώνονται
ριπές που τραυματίζουν τον αέρα
θανάσιμα
κραυγές μάνας που σάλεψε και τρώει
τα σπλάχνα του παιδιού της.
Πιο καταγγελτική η ψυχή μου
δε γίνεται
μήτε στις Πλάτρες ούτε στην Κερύνεια
μα ούτε και στα στενά της Αθήνας
όταν τα βράδια οι πεινασμένοι

σηκώνουν τα καπάκια
των κάδων και ψάχνουν
Υπολείμματα Μνημονίων
ή Μεσοπρόθεσμα
να χορτάσουν την πείνα τους
που δεν κουρεύεται και δεν τοκίζεται
για καμιά μονέδα και κανένα άδικο.

Πάει ο καιρός
χάθηκε πια ο πόνος
στέγνωσε το δάκρυ απ’ τα μάτια
κι έγινε η απελπισία παρέα μας.
Μόνο εκείνη τη σπίθα
ν’ αλλάξουμε τα πράγματα και να χαρούμε
αυτή τη χάσαμε
κι άλλαξε χρώμα η θάλασσα
από ντροπή ίσως κι ο ήλιος
και στα μεγάλα ξενύχτια μας δεν τραγουδάμε
για όνειρα και για ελπίδες....