Δεν έβλεπα το χέρι, τ’ άκουγα- σερνόταν-
ο ήλιος άρχιζε να καίει το πρόσωπο
ένα τουρλί*πετούσε- κι είναι απρόσωπο-
σαν μηχανή του χρόνου που ερχόταν.

Τα παπούτσια με τις λάσπες απ’ τ’ απόγεμα
-χρόνια- μονά τριαντάφυλλα στον κήπο,
θα βγουν απ’ το δωμάτιο μ’ ένα χτύπο
της πόρτας, , - οι γρηές σκιές, το λιόγερμα.

«Έλα ξανά στην αποβάθρα, δίνει ελπίδες.
Μου αρέσουν οι παληές εφημερίδες
– κρυμμένοι στο νησί τρεις μέρες».

Οι φωνές χαθήκαν, το τουρλί πήγε στο Φως.
Μ’ αρέσει ο ορίζοντας- η πλώρη εμπρός.
Οι ναυαγοί κρυφτήκανε στις φτέρες.