Στον Niccolo Paganini

Ίσως και να’ χεις δίκια για την θάλασσα
υγρό μπλε προς τα τίποτα το άυλο
ενώ κάποιο θρόισμα πράσινο χαρούμενου ερπετού
διαπερνά την ανυπαρξία του ορατού
παραμένοντας άστεγο.
Δεν έχει κατοικία κάθε ελιγμός
και κάθε κίνηση
ανατέλλοντας στις βραχώδεις εκτάσεις
της πραγματικότητας.
Το φεγγάρι βουτηγμένο
στον ηλεκτρολύτη των ματιών σου
επαργυρώνει το δέρμα της νύχτας...
Α! Αυτή η βαθύτατη νύχτα
με τους ανεξίτηλους λεκέδες του σύμπαντος
που άλλοι ονομάζουν άστρα
κι άλλοι ενοχές.
Με δοξάρι ανεστραμμένο
εκτείνεσαι στις σπειροειδείς νηφαλιότητες
καθώς το φως
γλιστράει στους θάμνους του βιολιού
φανερώνοντας γυμνά τα μέλη της μουσικής.
Ναι, τώρα έχεις δίκιο απόλυτο
με το ξέσκισμα των ήχων τσακίζοντας
την πεισματική νοοτροπία της ασάφειας.