Μια παράλογη εξομολόγηση
που οφείλεις να κάνεις
Αφού έθαψες με σεμνή τελετή
την κληρονομική ανησυχία
τώρα βουτάς με μόνο εξοπλισμό
ένα σκάφανδρο
για να κρυφτείς
κάτω από το μεγάλο τραπέζι

Ντυμένος με
κοράλλια από νάιλον
καταπίνεις ψηφιακό πλαγκτόν
παρατηρώντας
τα δόντια της κουφάλας
τους χαλαρούς συνδέσμους
των αρθρώσεων
την ελαφρότητα της μάζας

κι όταν
τα ξύλινα πόδια
σε πλησιάζουν απειλητικά
για να σου λιώσουν το κεφάλι

ξεπροβάλλεις

ανοίγεις τις υδάτινες κουρτίνες
και τους φωνάζεις:

«Ακούστε με παρακαλώ!
Θα πρόκειται για παρεξήγηση
Εγώ ένας ταλαιπωρημένος ναυαγός
είμαι μόνον που επέλεξε να απέχει
από τους εορτασμούς για να μην
ακούει το θόρυβο των εικόνων»

έπειτα
πρώτη – πρώτη
σπεύδεις να τους παραδώσεις
την οικογενειακή ρυτίδα
—του μεσόφρυδου—

για να αισθανθείς ξανά
ένας άνθρωπος περιττός
που έμαθε να ζει
στο ενυδρείο.