Σε διηγούμαι για να σ’ αρχίσω απ’ την αρχή
απ’ την ευκτική της γέννησης
κι αρχίζει η κλωστή να στάζει ιστορίες
από τις μέρες που με θυμάται
το παιδί μέσα μου∙
από κείνη την αποθήκη
της εποχής της πρώτης
τη μικρή γεωγραφία
του μυστικού μας
τότε
που μαζεύαμε τα ξύλινα
αλογάκια
για να `χουν στρατό
τα όνειρά μας
να κυνηγούν το υλικό της αυγής
πέρα απ’ τις πόρτες.
Σε διηγούμαι από κείνο το γιατί
που εξερευνούσε τον κόσμο
τον έσκαβε τον πλάταινε
τον φύτευε μέσα μας
σύρριζα στην ευαισθησία μας.
Σε διηγούμαι απ’ το τρέξιμό σου
στις κατηφόρες του Μάρτη
εκεί που βοηθούσε ο άνεμος
το ποδηλατάκι
κι ανυψωνόταν πάνω στο χαρμόσυνο
έξω απ’ την περίμετρο του χρόνου
(όμορφο που κάνει τον κόσμο
τώρα που το θυμάμαι).
Σε διηγούμαι απ’ τη νιότη της ανάγκης
απ’ το «όταν μεγαλώσω εγώ θα γίνω…»
και πριν κοιμηθώ σκύβω πάνω
στο σώμα του ύπνου σου
στην αφρούρητη ανάσα του στήθους
για να ξαγρυπνήσω τη φλόγα
και ψάχνω να σε βρω
στο ψηλό μπλε πανί
(μες στα βουνά της νύστας ωκεάνιο το δείλι)
κι είσαι εκεί για να δίνεις
μια κλοτσιά φως
στη χρωματομόνωση
και να λες
«άντε πάμε να παίξουμε, σήκω…»

Απάντηση της ανατολής
η ευωδιά του ήλιου.