Είδα τη σαρδέλα,
κινδύνευε,
το σώμα της γυάλιζε σαν το λεπίδι και
τα δόντια μου μούδιασαν – έφερα
το χέρι στο στόμα αυτόματα, τα λέπια
όμως ανοιγόκλειναν,
τέντωνε με σπασμούς τα πτερύγια, τα νεύρα
που ξύλιαζαν, έπαιρνε
αέρα βαθιά από το στόμα, κατάπινε, φούσκωνε.
Τα χελιδονόψαρα πηδούσαν στο νερό
επιδεικνύοντας φαιδρή υστερία,
οι σκορπίνες λούφαζαν δόλια
με σηκωμένο το αγκάθι της ράχης μυρίζοντας
αίμα, ο ήλιος
ασάλευτος έκαιγε.

Στην πρώτη αιμόπτυση
χτυπιόταν αλύπητα στα βράχια, χαροπάλευε
ακίνητη
μέσα στη σκόνη
πριν μια καινούρια εφόρμηση.
Ύστερα
οι παύσεις μεγάλωναν και
το νερό έμεινε
οριστικά μακριά.