Λοιπόν, αυτή η επίμονη βροχή
που επιμένει πάντοτε να πέφτει
επίμονη, σαν την ανυπομονησία μου,

ας πάψει πια δεν τη μπορώ
μ’ έχει διαβρώσει σα στρυχνίνη ως το μεδούλι
να πάψει πια
περόνιασε όλη τη ζωή μου, με στρυχνίνη
και την ανυπομονησία μου
που `χει κάνει την καρδιά μου
ολοένα να χτυπάει και αργότερα.

Μα ποιος κατάλαβε ποτέ
την οσοδήποτε ανυπομονησία μου;
Κι αυτή δεν πάει στο διάολο τελικά,
δεν πάει να γαμηθεί;

Όσο για την επίμονη τούτη κωλοβροχή
ας πέφτει αν επιμένει –που επιμένει–
ας ξεπατωθεί να πέφτει στους αιώνες.
Τι με νοιάζει, εμένα πια, τι να με νοιάζει;