Το περιστύλιο στο παλάτι των δόγηδων
Ο χρυσοποίκιλτος να λάμπει
στο ημίφως Άγιος Μάρκος
Η πιο περίφημη να βρίθει από περιστέρια
Πλατεία του κόσμου
Τα ψηφιδωτά, οι τοιχογραφίες,
Τα βενετσιάνικα λιοντάρια, τα
μεσαιωνικά ρολόγια που αιώνια κτυπούν
Οι ίδιοι σκλάβοι, η γέφυρα των στεναγμών,
Όλα τα χλευάζει απο το αστεροσκοπείο του 8ου ορόφου
Το Νέο Λίντο απέναντι
Στην ύποπτη πάροδο της Ομόνοιας.
Τέτοιος που είσαι, Ελ Γκρέκο,
Να ζωγραφίζει σε ουρανούς
Και θόλους του δικού σου πλανηταρίου
Σβησμένους Τοξότες και Διδύμους.

-Πάντως μη - σοβαρά, ανιαρά και πληκτικά-
Από το παρατηρητήριο του ογδόου
βλέπεις τα βαποράκια που φτάνουν
Από το Λίντο του Τόμας Μαν
Από αυτό το λοιμοκαθαρτήριο των ερώτων
βλέπεις τη Γεωργία Σάνδη να
Φτάνει αγκαλιάζοντας τον νέο της εραστή.
Σ’ αυτήν τη φυλακή που συνδέει
Η δικιά σου γέφυρα των στεναγμών
Από τον όγδοο έως την Πλάκα απέναντι
Που φτάνεις πάντα κατακορύφως
Αχ! Να φτάσει σήμερα επιτέλους
Κατακορύφως
Τους γύψους του πεζοδρομίου.

Αχ! Η Βενετία!
Που είπες κάποτε σε εφτά τόμους
Τα παραμύθια της Σεχραζάτ
Για να κερδίσεις μια ζωή και μιάν αγάπη,
Πώς χάνεται το φως κάτω από την
Ακρόπολη.
Αχ! Η Βενετία, το Λίντο,
Το κοινοτικό Καζίνο, το Μουράνο.
Το Νέο Λίντο, το Ελ Γκρέκο
Της Ομόνοιας.
Ω! Ψυχή ερωτευμένη που ανέβηκες
Στα ύψη,
Απο ψηλά όμως έπεσες,
Θαλασσωμενη.
Τεράστια στομάτα, δίχως δόντια,
Χάσκουν τα απέραντα Ναυπηγεία
Αυτοκρατορίας. Αχ! Ω! Βενετία!...