Μικρός πηδούσα απάνου στο κοκκινοπήλι,
τον είχα τότε στην καρδιά μου τον Απρίλη.
Μάθαινα για την αλεπού και την αρκούδα,
με της γελάδας τη νουρά έφκιανα πλεξούδα.

Αφού απολάγαμε τα γίδια στη δαφνιώνα,
πλάι στη φωτιά μας δεν ενιώθαμε χειμώνα·
λίγα ξερόκλαδα αναμμένα μπρος στην πέτρα,
της ευτυχίας μας αυτά ήτανε τα μέτρα.

Με γνώριζε και το σκυλί μου κι η αρνάδα,
που έβοσκε, πλάσμα του Θεού, στην πρασινάδα
(λουρίδα κόκκινη είχε γύρα στο λαιμό της
κι ήταν φροντίδα της αγάπης μου της πρώτης).

Μπομπότα βρίσκαμε το βράδυ στο μεσάλι,
καλά της γης, όσο δεν ήμασταν μεγάλοι.
Μα το ξερό ψωμί το νοστιμεύει η πείνα,
όμοια με σούμπρο ήταν γλυκό τα χρόνια εκείνα.

Τι να μου δώκουν τώρα οι κινηματογράφοι;
Ας είχα μόνο το μεγάλο εκειό χωράφι
μπροστά στο σπίτι μου όπου στήναμε δραμπάλα
κι ως το σουρούπωμα ήταν όνειρο κι αντράλα.