Στο τέλος της νυχτερινής προκυμαίας
καταλάβαμε ότι δεν παίζαμε μονά-ζυγά
με τον φιστικοπώλη.

Ήταν ο χρόνος,

που κέρδιζε
διαρκώς

τα νιάτα μας

και άφηνε στις τσέπες μας
(αλατισμένα φλούδια)
κάτι ποιήματα άδεια και θλιβερά.