Γλιστρώντας από την ανεμόσκαλα της ψυχανάλυσης
ο φίλος μου φώναξε:
"Ο τάφος είναι το άσπρο της ανυπαρξίας"
και τα μάτια του εξατμίστηκαν
γεμάτα μεταστάσεις πυρακτωμένου υλισμού.
Πέθανε μέσα από πολλές διαδρομές.
Κι ύστερα τον είδα
να περιστρέφεται γύρω απ’ το σώμα του
σε ομόκεντρους αγωνίας
με έκπληκτο χάος στις ερειπωμένες του κόγχες.
Άνοιξα τα χέρια μου θυμίζοντας την ωραιότητα...
Το πνεύμα του τότε λαμπάδιασε από εξανθήματα
σαν φλεγόμενη δεκαετία
στον αιώνα της κηροζίνης
κι άκουσα την ψυχή του να πέφτει με πάταγο
και τα τεμαχίζεται σε ίχνη απατηλότητας.
Τότε μόνο το’ νιωσα καθαρά πως δεν ήξερε
ούτε καν να τραυλίζει αντίκρυ στον θάνατο
και ανέβαινε σε χάρτινες σκαλωσιές
για ν’ αποφεύγει το δέος...
Τότε είδα την καρδιά του
τυφλό άνεμο από τα αχανή
και το άυλο να τον σπαράζει σε ταχύτητες φωτός
στο αέναο θρυμματίζοντας με ηλεκτρόνια
την εφήμερη αφέλεια της απιστίας...