Έρχεται κάποτε ο καιρός
στα αγκάθια πιάνεται ο λαιμός
στα σύρματα το ελάφι

Είναι πρωί, ανάλγητο φως
φανερώνει την τραγωδία
(Το σπίτι αγκαλιάζει το κορμί σαν τάφος
των τοίχων τα χρώματα αταίριαστα και λάθος)

Έρχεται κάποτε ο καιρός
καβαλάρης και λεπρός
στα χείλη κρούει βέργες

Είναι μεσημέρι, της Γεσθημανής οι ελιές
τον ήλιο κρύβουν
(σάβανο γίναν τα λινά
τα σκουλαρίκια ρήμαξε η σκουριά)

Έρχεται κάποτε ο καιρός
Λάζαρος που αρνήθηκε το φως
και σε θυμίζει

είναι νύχτα,
μιας ζωής το βάρος σε λυγίζει
(μνήμη αδίστακτη την ατραπό διαβαίνει
σε ξεχωρίζει με φιλί, με δάκρυα σε πλένει).