Κι εσύ πού ήσουνα, μητέρα
τα μεσημέρια
που ξάπλωνα απαρηγόρητη
στους τοίχους;

Μια χαραμάδα η αναπνοή μου
ρουφούσε γρήγορα τα δευτερόλεπτα
ώσπου μου έφερνε ο ύπνος
ήχους από απομακρύνσεις
γιρλάντες από καλοκαίρια
υδρόβιους χειμώνες που
γλιστρούσαν.

Λευκή σελίδα ο πατέρας
αόρατος γερνούσε
κι η θεία έστρωνε στο τετράδιο
τα γράμματα
ν’ αποστηθίσω τη ζωή.

Παπαγαλία έμαθα να περπατάω.