Τὴ νύχτα ἐψὲς, ὃταν, ὡραία παρθένα,
λίγη ὁ Χρόνος ακόμα εἶχε ζωή,
ἐνὦ θωροῦσε ἀπὸ τ’ ἀστέρια ἐσένα,
στὸ νέο του τέκνο ἀκούστηκε νὰ πῇ:

Εἶναι ὁ κόσμος δικός σου· ὃλα ν’ ἀλλάξῃς,
νὰ φθείρης ὃλα, ὡς βούλεσαι, ἠμπορεῖς·
άνίσως τέτοια κάλλη ὃμως πειράξῃς,
ἂνθια καὶ χλόη ποτὲ νὰ μὴ χαρῇς.

Μνήμη γλυκειὰ τῆς ἐποχῆς μου ἀφίνω
σὲ λίγα στήθια χαραγμένη ἐγώ,
γιατὶ στὴν πρώτη ἀγάπη ἂνοιξα ἐκεῖνο,
ποὖναι καὶ τώρα ὡσὰν ἀγγέλου ἁγνό.

Μὴ μὲ φθονᾷς· ὁλόλαμπρη, μεγάλη
θὰ μείνῃ πάντα ἡ φήμη σου στὴ γῆ,
ἂν, ὡς προλέω, γιὰ τὸ ξανθὸ κεφάλι
πλέξῃς τοῦ γάμου τὸ στεφάνι ἐσύ.