Ὁ Χρόνος πάει! Μαζί του ἂς φύγῃ, ὦ θεία,
τὸ χρῶμα ποῦ τοῦ Χάρου ἡ λάβρα θέλει·
τὄχω ἀπάνου σου ἰδεῖ, καὶ μ’ ἀπορία
εἶπα: Καὶ πῶς! - μαυροφοροῦν κ’ οἱ ἀγγέλοι;

Σὰ θησαυρὸ στῆς μνήμης μου τὰ βάθη
κλεισμένη σ’ ἔχω. Ἐκεῖ ποῦ κατοικοῦσα
τῆς Εὐδοκιᾶς μου ἀρχίνησες τὰ πάθη
πιστὰ νὰ πῇς, καθὼς μου τἆπε ἡ Μοῦσα.

Καὶ, πρὶν τὰ χείλη, ὡς περιστέρας θρῆνο,
δύο στίχους τρεῖς γιὰ τὴν ἀθλία νὰ χύσουν,
σαστισμένο ἀπόμεινα, κ’ ἐκεῖνο
τ’ ἄσαρκο πλάσμα ἐπίστεψα πῶς ἤσουν.

Θαρροῦσε, ναί, τῆς φαντασίας ἡ βλέψη
πῶς ἡ νύφη τοῦ Μάνθου ἐβγῆκε ἀλήθεια
στῆς Ἀθηνᾶς τὴ χώρα νὰ γυρέψῃ
γιὰ τὴν ἀνδρεία κ’ ἔρμη της γῆς βοήθεια.

Μὲ μίας εἶχαν γεννήσει αὐτὴν ὁποῦχα
δεχτῆ στὸ νοῦ μου ἀγαπημένη ἀπάτη
τὰ κάλλη σου τ’ ἁγνά, τὰ μαῦρα ροῦχα,
ἡ θεία φωνή, τὸ οὐρανικό σου μάτι.

Ὁ Χρόνος πάει! Τὸ νέο του τέκνο γράφει
πλῆθος γιὰ Σὲ χαρούμενα δελτάρια·
μὲ χρῶμα ὡραῖο ταὶς φορεσιαὶς σου βάφει
καὶ σοῦ φέρνει σωρὸ μαργαριτάρια.

Ἄν εὐτηχήσω νὰ σὲ ἰδῶ καὶ τώρα,
ὀμπρός μου δὲ θὰ λέω πὤχω τὴν ἴδια.
Ἄχ! πότε τ’ ἄλλου κόσμου ἡ μαυροφόρα
θὰ μᾶς φανῇ μὲ ὁλόχαρα στολίδια;