Με τα καλοκαιρινά μας τα φορέματα
μας πέτυχαν τα ρίγη του Σεπτέμβρη
εδώ στην αψηλή βουνοπλαγιά,
που ο θάνατος θε να `ρθει να μας εύρει.
Τρέμει η καρδιά μας, τρέμει από τον άνεμο
το ψυχρό και τρέμει από τον χειμώνα
κι η ψυχή μας, γυμνή σε βροχή πρώιμη,
λαβωμένη, αλαφιάζεται, ως τρυγόνα.
Κι ακόμη, ακόμη, ακόμη δεν αρχίσανε
οι καταχνιές, τ’ αστροπελέκια, τα χαλάζια,
κι ακόμη, ακόμη, ακόμη καταπράσινα
τα δέντρα και τα ουράνια είναι γαλάζια.