Παρατήρησε τους ανθρώπους.
Γέρασες κι όλας.
Είσαι από ώρας
θεατός από τους λόφους.

Βύθισε το σώμα σου ένα βράδυ,
λόγιε κηφήνα.
Νοίκιασε μνήμα
και μη μολύνεις το λιβάδι.

Άνοιξε το βήμα σου κοχλία..
έφθασες κι όλας.
Είσαι από ώρας
αρεστός στην υγρασία.

Προικισμένη μου ξυλοκαΐνη
έχεις μου τόση
ζωή νεκρώσει
που το υπόλοιπό μου εκκρίνει

βιαστική κι απροετοίμαστη
αυτοκτονία.
Μα απ’ τη μία,
θα αφόριζαν μια ασίγαστη

επιθυμητή ελευθερία
που θα ομοίαζε

μ’ ατύχημα;