Ψυχοῦλα, φευγάτη
γιὰ ὁλόφωτη σφαῖρα,
σ’ ἀκούω στὸν ἀέρα
νὰ λὲς μὲ καϋμό,

ποῦ βιάστηκε ἡ τύχη
ψηλὰ νὰ σὲ πάρῃ,
πρὶν ἄσβυστο χνάρι
ν’ ἀφήσῃς ἐδῶ.

Ἀστέρι, ποῦ πέφτει
σὲ νύχτας γαλήνη,
τοὺς τόπους του ἀφίνει
ὡς πρωτα λαμπρούς.

'Σ ἐσὲ τέτοιος φόβος,
χρυσόπαιδο, ἂς λείψῃ·
στὰ μαῦρα, στὴ θλίψη
ἀφίνεις πολλούς.