Οργισμένο πουλί
αφού μελέτησε το αίμα του με αίμα
κάθισε και τραγούδησε
ταξίδι τελευταίο.
Στο κοιμητήριο η ηδονή " ανθίζει ", είπε
σπορά ο θάνατος τα στάχυα ολιγοστεύουν.
Μα ο αγράμματος πατέρας
που διαλογίζεται την έξοδο
σ’ αυτό το χώμα το τραχύ με την καυκάλα
- φτερά τινάζει προς τα πάνω η καρδιά-
παίρνει σαν πριν τ’ αλέτρι του και σκάβει.
Κι αυτή η σημαία που ορθώνεται βουβή
τριμμένη στον εξώστη

διαβάζει ολονύχτια ελληνική ιστορία.