Ξάφνου ανάσανα.
Λίγο πράσινο και λίγο θαλασσί
κρυμμένα μακριά απ’ τον άνθρωπο.

Χόρτασα την πείνα μου για φως
έκανα φίλο το σκοτάδι
κι έβαλα μέσα μου τον ήλιο.

Κι είπα θα ζήσω σαν νεκρός
με την ελπίδα όταν πεθάνω
επιτέλους ν’ αναπνεύσω.