Χαμογελάμε προς τα έξω
γιατί τα πράγματα είναι απλά.
Η ζωή μας μπαίνει στα καλούπια τους
χωρίς πολλές διαδικασίες
κι αναγκασμένοι να κρατάμε τα προσχήματα
αποχρωματιζόμαστε στερεοφωνικά.
Η ανάγκη είναι κομμάτι μας απτό
–χωρίς παρομοιώσεις–,
μόνο κατάφατσα μπορούμε να τη δούμε.
Ό,τι πούμε περνά στα πρακτικά
της υποκρισίας μας,
απαθανατίζοντας μια εποχή
που σβήνεται μέρα μέρα
στα ημερολόγια της κωλοτσέπης.

Έτσι ο κόσμος βαδίζει αντίστροφα
όχι σαν μέρα ανάποδη ή στραβοξύπνημα,
αλλά σαν φύση νεκρή που αποσυντίθεται.