Σαν σε διπλή έλικα, περιπλεγμένες σκέψεις
μετουσιώνονται σε ονειρικές μνήμες,
μεταμορφώνονται σε εμπειρία
αφήνοντας μισοσβησμένα χνάρια
στα υγρά μονοπάτια των ημερών.
Έτσι ζουν τα ποιήματα.
Αναρριχώνται σαν κισσός στο δέντρο της ζωής μας
σταλάζοντας αίμα στις παπαρούνες.
Φρέσκια μορφή αναδύεται
από την ένωση αντίληψης και δημιουργίας.
Η ποίηση είναι η τέχνη της αναζήτησης.
Περιπλανιέται μοναχική
στα σταυροδρόμια των λέξεων,
πορεύεται στο σκοτεινό διάζωμα του χωροχρόνου
ή φυγομαχεί σε μέρη ονειρικά
με γήινο μανδύα.
Το ποίημα δεν τελειώνει ποτέ.
Εισχωρεί στα μύχια της ψυχής,
διαπερνώντας το τίποτα της οδύνης
και κατασταλάζει αμετακίνητα
στα μυστικά εκείνα βάθη
του πιο ευαίσθητου εαυτού μας.