Αχ, το φεγγάρι, λες.
Σπασμός στους κύκλους του νερού
του κύκλου του η όψη
να μην το φτάνει ούτε ο ποιητής
παρά στην αφροσύνη του μονάχα
το χέρι πρώτα και μετά
ολόκληρο το σώμα του ν’ απλώνει
για να το πάρει κάτω στον βυθό.

Μα το φεγγάρι εκεί.
Μάταια χώρα, λεία του κενού
σαν το βαδίσεις
–λειψός στο βάρος κι ελαφρύτερος
στον νου–,
στις κούφιες πέτρες του θα ηχούν
τα λάφυρά σου.

Μα το φεγγάρι
ήσυχη λέξη στο χαρτί
μεστώνοντας οπωροφόρα μάτια
να την ταιριάζουν στο άγμα της γραφής,
να τη μοιράζουν,
αλλού τις άδειες θάλασσες,
αλλού τα υψίπεδά της.

Ήσυχα,
ήσυχα πάνω στο χαρτί.
Κι αυτό είν’ όλο.