Χορταριασμένες πέτρες στο λιμάνι ο χρόνος
κόκκινες στέγες που θυμίζουν φως
στο βάθος η μεγάλη πόλη
στο βάθος όνειρο θαμπό η παραλία

μοναχικό ένα χελιδόνι
μέσα στα ξέφτια που σκορπίζει
καθώς ομίχλη ο ουρανός

κι όμως σε βλέπω ξαφνικά
να πλησιάζεις με το ανάλαφρό σου βήμα
να πλησιάζεις με τ’ ανήσυχα σου χέρια
να πλησιάζεις με τα εκστατικά σου μάτια
σε βλέπω
σε γνωρίζω αγάπη

γνωρίζω την κομμένη ανάσα σου
που υψώνεται δειλά στο στήθος
και ψιθυρίζει όπως το κύμα
αχνίζει λουλουδιάζει όπως το κύμα
έως ότου σβήσει ο άνεμός της
έως ότου
προφέρει λέξεις μυστικές
εκείνο το χλωμό το μελαγχολικό
στα χείλη και το πρόσωπό σου

σε βλέπω
σε γνωρίζω αγάπη
ικέτης στο δικό σου φως.