Εἶναι κρῖμα ν’ ἀντηχήσῃ
τ’ ὄνομά σου στὸν ἀέρα,
μ’ ὅσα ὁ κόσμος ὅλη μέρα
τοὺς ἀντίλαλους ξυπνᾷ.

Τώρα ἐβράδυασε, κ’ ἡ φύση,
ἀπὸ ἀγάπη μαγεμένη,
τοῦτο τ’ ὄνομα προσμένει
μὲ μίαν ἄκρα σιγαλιά.

Ἀπ’ τὰ χείλη μου τὸ κλέφτει
κάθε ζέφυρος μὲ βία,
καὶ, Μαρία, παντοῦ, Μαρία
ν’ ἀντηχάῃ τριγύρω ἀκοῦς.

Νά! - τ’ ἀγροίκησε καὶ πέφτει
ὁλογλήγορα ἕν’ ἀστέρι·
δίχως ἄλλο νὰ τὸ φέρῃ
πάει σὲ κόσμους μακρυνούς.