Αννέτα, μη μεγαλώσεις πια,
Χαμένα τα’ χει η μάνα σου,
Σαν βλέπει τα στήθη σου σαν μπουμπούκια
έτοιμα να πετάνε κάτω από το φουστάνι,
και τη λάμψη των ματιών σου, την ερωτική.

«Πιάσε το φουστάνι, Αννέτα, κρύψε τα βραχάκια σου»!
Πως άνθησες έτσι ξαφνικά!
Μη, Αννέτα, μη μεγαλώσεις πια.
Σε θυμάμαι μικρή σαν χθες, Αννέτα,
Με τα σορτς επάνω στο ποδήλατο
Ξένοιαστο παιδί του αέρα, ζωή γεμάτο
Και τη φωνή της μάνας σου «Μη πέσεις παιδάκι μου»!

Σαν μεγάλωσες Αννέτα.
Το βλέπω στα διψασμένα μάτια των αγοριών
που κυνηγάνε τον τρελό αέρα που αφήνει πίσω
το φτερούγισμα των φτερών σου,
Όμορφη Αννέτα.
Μικρούλα μου Αννέτα,
Σαν περνούσες το πρωί κάτω από το παραθύρι μου,
Το μελαγχολικό αέρα της μοναξιάς μου ταρακούνησες
Με το κρότο των ψηλών τακουνιών σου
Που χτύπησε την πόρτα της πονεμένης μνήμης της ψυχούλας μου,
και ράγισα…ζήλεψα την νιότη σου.
Ήμουν κι εγώ μικρούλα, σαν εσένα, και όμορφη, Αννέτα
Γεμάτη ζωή και όνειρα, αχ, με όνειρα μόνο
Που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, τα σκλαβωμένα μου όνειρα.

Εκεί στην Αλβανία που γεννήθηκα και μεγάλωσα,
Τότε στα χρόνια των φυλακισμένων ψυχών.
Νιότη μου ονειρεμένη, Αννέτα εσύ.