Ξύνω καλά ένα μολύβι, την άκρη του θα'πρεπε
να τη βουτώ στο αίμα της καρδιάς, δεν το
κάνω, όχι, απλώς τοποθετώ εκεί ένα λαστιχένιο κεφάλι
γελωτοποιού,
δε βαριέσαι, όλα μπορεί να ανατραπούν, ακόμη και
αυτοί που μας λείπουν έρχονται κάποιες κρύες βραδιές,
σαν αίσθηση, κυρίως, καταφθάνουν, πίνουμε ένα κονιάκ,
ύστερα τους προτείνουμε να μείνουν, αρνούνται, φεύγουν
την ώρα που λαλούν οι πετεινοί, φαίνεται ότι συναισθάνονται
πώς συντελείται η προδοσία, ο πετεινός τινάζει τα φτερά του κι
εκείνοι φεύγουν για να συνεχίσουν τον
ύπνο που τους ορίστηκε, τότε ψάχνω για το πρόσωπο του
κλόουν, συνήθως βρίσκεται στο τασάκι με τ'αποτσίγαρα,
μα εγώ δεν καπνίζω, δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου.