Ο Κόρσο μάλλον θα έγραφε για το ποίημα
που σκάρωσε στον αυτοκινητόδρομο 69
εκεί που ο θάνατος τυλίγεται σ’ αυτή
την περίεργη στάση των δύο εραστών,
και ξέρεις, δεν περισσεύουν δροσοσταλίδες
ούτε ξωτικά ούτε φλέβες
περισσεύει χειμώνας και κρύο
περισσεύουν καλοκαίρια διαμελισμένα
και μια γραβάτα σαν φίδι
με τρώει
από μέσα
σαν τον χρόνο από τρένο σε τρένο
αλλά δεν είμαι σε καμιά μεγαλούπολη
να παίρνω το μετρό
να γράφω ποιήματα μπιτ
παρατηρώντας γιάπις στη γουώλ στρητ
η πιο μεγάλη μου διαδρομή
είναι Άγιος Νικόλαος προσοχή στο κενό
εκεί οι άριες σπάνε τ’ αυτιά τους
η ροζ γάτα στο τραπέζι γελάει
εκείνη απλώνει ρούχα βρεγμένα
με τα μαλλιά νούφαρα
ναι, περισσεύει αγάπη στον μέσα τόπο,
εδώ καντήλια λυγερόκορμα τσακίζονται από μνήμη.