Κι ύστερα μου φώναξε, "φέρε ένα ποτήρι νερό"
κι εγώ γελούσα, όχι γιατί έμοιαζε με σκιάχτρο,
με κείνη την εμφύλια σφαίρα που'χε δεχτεί στο κεφάλι,
αλλά για την απάντηση, που μπορούσα να δώσω, με μια μου άρνηση
-"όχι, θέλω αηδονόλαλες τις γάτες της γειτονιάς".
Εκείνος συνέχιζε να κυνηγάει το καναρίνι
στα μεγάλα παράθυρα του Παπαρήγα
εκεί όπου μαζευτήκαμε την επομένη να δούμε τον Παπανδρέου
να εγκαινιάζει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Τρίχες, μόνον ο παπαΘανάσης είπε την αλήθεια:
"Ήρθα να δω τη Μιμή".
Το πουλί το πιάσαμε, τελικά
κι ανεβήκαμε στο στούντιο της ταράτσας, να γράψουμε κασέτες
με 45αράκια, δεν ήξερε γράμματα, δεν ήξεραν τίτλους
τί να κάνω, του μάθαινα, τουλάχιστον, τ'όνομά του, μπα, τίποτε
"μετά το Κρ, ζαλίζομαι",
α, ναι, έχει φύγει πια-
ο πεθερός του, του'βαλε δυο δίφραγκα στα μάτια.
Ο βαρκάρης ήταν επίμονος και φιλάργυρος, πρέπει να σκέφθηκε,
"το κέρατό μου, δεν τον περνάω στο τζάμπα", θα'λεγε σίγουρα,
η δυσκολία ήταν να κρατηθούν ισόρροπα-
έτσι στραβοχυμένος που ήταν-τα νομίσματα.