Ένα χέρι πάνω απ’ την επιφάνεια, με το δάχτυλο πυξίδα να δείχνει τον ήλιο.
"Ένα χέρι πάνω απ’ την επιφάνεια, σημαδούρα για κεφάλι που πνίγεται,
για σώμα που μουλιάζει, που τρεμουλιάζει".
Έτσι είπαν. Έτσι νομίσαν.

Οι φωνές κι οι ομιλίες στο νερό δεν ακούγονται.
Οι λέξεις μεταφέρονται με φούσκες που τις καταπίνουν τα ψάρια.
Ή φτάνουν στην επιφάνεια για να τις ακούσουν μονάχα οι γλάροι
ή και ότι άλλο επάνω της ίπταται. Όταν σε βρήκαν λοιπόν, σ’ ονόμασαν
"Κουρασμένη ναυαγό, απ’ τη ταλαιπωρία και τα κύματα". Κι είδαν το χέρι σου,
αφού σε "σώσαν", να κινείται τρελά στη βάρκα. Κοιταχτηκανε χαζά.
"Μάλλον θαρρεί πως πνίγεται ακόμη!". Έτσι είπαν. Έτσι νομίσαν.

Που να `ξεραν πως γύρευες μ’ απόγνωση βοήθεια, γιατί σε βγάλαν έξω απ’ τα νερά.
γιατί χάθηκε κι η τελευταία σου ελπίδα για φούσκες με έγκλειστες κραυγές,
μ’ εκκλήσεις απεγνωσμένες, για σωτηρία. Κουνούσες τα χέρια κάνοντας νοήματα
δίχως αποτέλεσμα. Ανοιγόκλεισες το στόμα κι ύστερα έσβησες, όπως σβήνει οτιδήποτε
δεν έχει μέσα του ελπίδα. "Λίγο νωρίτερα και θα τα κατάφερνε...".
Έτσι είπαν. Έτσι νομίσαν.

Περήφανοι που έστω προσπαθήσαν, διηγηθήκαν την ιστορία στα παιδιά τους,
αργά το βράδυ, για ν’ αποκοιμηθούν. Κι εκείνα, όντας αθώα,
ονειρεύτηκαν φούσκες πολύχρωμες τριγύρω να πετούν. Μα σαν τις σπάσανε
κι ακούσαν τις κραυγές τους, τρομάξαν και κλαίγοντας ξυπνήσαν.
"Δεν είναι τίποτε. Όνειρο ήταν, πάει, έφυγε".