Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες.
Το φως ήρθε και χύθηκε στους άκαρπους λειμώνες.
Είναι μια άλλη εποχή, σαν μια χιλιετία
που δεν προετοιμάζεται από άγνωστη αιτία.
Φτερά στιλπνά κι αλλόκοτα ανοίγουν σαν ριπίδια
και χρώματα άλλης χροιάς που δε θυμίζουν ίδια.
Σύμπας ο θόλος τ’ ουρανού εκπέμπει μια γαλήνη
όπως μετά μιαν εμπλοκή που η χαρά την λύνει.
Λαμπρύνονται τα σώματα σα να `φυγε απ’ το αίμα
με τελική εκκένωση το φρικαλέο ψέμα.
Λύνονται κι ανασταίνονται τα παγωμένα μέλη
κι όλα αναβαπτίζονται στο ενιαίο μέλι.
Αρχίζει τρυφερός χορός όλων των αισθημάτων
σαν ν’ αποτίονται τιμές στη μνήμη των θυμάτων
που κάποτε αισχύνονταν να δείξουν την καρδιά τους
μα όταν τολμούσαν πλήρωναν την αναίδειά τους
με διωγμούς διασυρμούς σπιλώσεις καταδίκες
που κάποιοι τις επέβαλαν χωρίς καν ούτε δίκες
όλοι θυμούνται τις φτωχές μοναχικές φιγούρες
που τις κατέτρεχαν όσοι μ’ αγριεμένες μούρες
είχαν αυτοχριστεί φρουροί κι εκπρόσωποι των νόμων
ενώ προέρχονταν απ’ τις στοές των υπονόμων
θυμούνται τις σειρές τα πονεμένα σώματα
που κείτονταν γυμνά απορρίμματα στα χώματα,
ακέφαλα αγνώριστα με σπαραγμένο σχήμα
μ’ όλη την ένθεη πνοή διασκορπισμένη χύμα
και γύρω έναν σάλαγο όπως κάνει κοπάδι
αδικημένων ζωντανών που ρίχνονται στον Άδη.