Είναι κάθε φορά που γελάς
αφού το αστείο έχει τελειώσει,
κάθε φορά που στο πρόσωπό σου αιωρείται
ένα αέναο χαμόγελο
αναπολώντας κάποια θύμηση γλυκιά
-μια ημέρα με εκείνους που θα ήθελες να συναντήσεις
και πάλι-
ένα χαμόγελο που ξεκινά από τα μάτια
και που δεν πεθαίνει
ακόμη και όταν ο ήλιος έχει δύσει
και το σκοτάδι έρπει πάνω στην μικρή σου πόλη.

Είναι κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου
να ατενίζει το άπειρο
κάθε φορά που ο νους σου παρασύρεται μακριά
από την αιώνια πόλη,
σε ένα μέρος που ήταν κάποτε το σπίτι σου
-σπιτάκι σου
που πάντα ήθελες να εγκαταλείψεις
μα στοιχειώνεται ακόμη από τις αναμνήσεις
που εκλιπαρούν το γυρισμό σου.