Πως τυλίγετ’ ο καπνός πάνω στο σώμα σου
μια ανάσα η ζωή κι αυτή στο στόμα σου
μεσ’ τον ήχο της βροχής, πρίμο σαξόφωνο
δειλινό της Κυριακής με το ραδιόφωνο

Σύννεφο, λευκό φιλί, κι ο χρόνος χάνεται ξανά
το φιλί της Κυριακής, η βία απ’ το πουθενά
έλα στη γωνιά του ονείρου, το ξημέρωμα να δεις
μια σταγόνα υδραργύρου απ’ το στερέωμα θα βρεις

Έλα θάλασσα κι ιδρώτας στα σεντόνια μου θηλιά
ο Ευφράτης κι ο Ευρώτας στην παλάμη σου δροσιά
έλα από τη χαραμάδα σαν ακτίνα ζωντανή
έλα σαν πνιχτή λιακάδα στο πολύφωτο να μπεις
έλα απ’ τα μεγάλα αστέρια
σαν τα τρύπια καλοκαίρια των δεκάξι και μετά

Χρώματα του δειλινού, ανταύγειες γόνιμες
παραμύθιασμα του νού, στιγμές ανώνυμες
σ’ είχα δει λίγο πιο πριν, το τώρα σου να ζεις
ό, τι σου `ταξ’ η ζωή να το κοιτάς και ν’ απορείς

Νάσαι από πού πάντα θέλεις
νάσαι αυτό που αγαπάς
νάσαι η καρδιά του δράκου
κι η ανάγκη της φωτιάς
νάσαι άσπρο κορδελάκι στο εσώρουχο της γης
νάσαι ένα καθρεφτάκι που δε κοίταξε κανείς

Ελα θάλασσα κι ιδρώτας στα σεντόνια μου θηλιά
ο Ευφράτης κι ο Ευρώτας στην παλάμη σου δροσιά
έλα από τη χαραμάδα σαν ακτίνα ζωντανή
έλα σαν πνιχτή λιακάδα στο πολύφωτο να μπείς
έλα απ’ τα μεγάλα αστέρια
σαν τα τρύπια καλοκαίρια των δεκάξι και μετά