Αλλ’ ό,τι θεωρήσαμε ανεπίστρεπτα χαμένο, θα ξαναγυρίσει.
Ποτέ δεν ξεχνούν οι κομήτες
κι ο Φρήντριχ, μάλλον είχε δίκαιο,
για την Αιώνια Επιστροφή.
Δε θα'ναι βέβαια ολόιδιο μ’ ό,τι αφήσαμε , μ’ ό,τι μας ξεπέρασε,
όπως
μια γυναίκα που μας σπρώχνει με τον αγκώνα
ανεβαίνοντας στο τρένο.
Φοράει μοβ καπέλο και βέλο.
Ή ένα παιδί που ονομάζει τα σύννεφα, ανάλογα με το σχήμα τους-
και τότε, μάλλον εμείς θα πρέπει ν'αναρωτηθούμε, πότε και πού αλλάξαμε.
Κυρίως, γιατί αλλάξαμε.
Ω, υπάρχουν τόσες εκδοχές για το ανεξάντλητο...