Τα βράδια, περπατώ σ’ άγνωστους δρόμους
και ζητιανεύω λέξεις, έστω μεταποιημένες
- οφείλω, ώς το πρωί, να’ χω το ποίημα καταθέσει.

Κάποιοι, όπως ο Αρθούρος, μου λεν "τα ξόδεψα όλα στα νιάτα μου".

Οι ποιητές, γενικά, έχουν να μου δώσουν μόνο συμβουλές:

Πώς καθαρίζεται ένα περίστροφο, πώς δένεις μια πέτρα στο λαιμό...
"Εγώ ζητώ παλιές σας λέξεις", επαναλαμβάνω-δε μ’ ακούν.

Οι αγοραίοι μου πετούν κανένα ξεροκόμματο από φθόγγους,
τί να το κάνεις;

Έτσι έμαθα να κυνηγάω, με μεγάλες απόχες, αδέσποτα όνειρα
ή τυμβωρύχος να γίνομαι στιγμών μου θαμμένων,
μαζεύω τη μουσική των άστρων, τα μπαλόνια των παιδιών κλέβω:

Το ποίημα, το πρωί, πρέπει να'ναι έτοιμο.